4 tendencje PRYMUS

    

    

Kiedy pierwszy raz usłyszałam o 4 tendencjach Gretchen Rubin, pomyślałam "Nareszcie!". Ktoś znalazł klucz do mnie, do moich bliskich, oraz do moich słuchaczy. Każdy z nas jest inny, a jednak można wykrystalizować te cztery tendencje, które odróżniają nas w kontekście reakcji na oczekiwania wewnętrzne i zewnętrzne. Z wypiekami na twarzy słucham o nich i nie mogę się nadziwić, ile wzorców powtarza się w moim zachowaniu i zachowaniu ludzi, którzy mnie otaczają. Bawię się też w diagnozowanie tych tendencji i jest to zdumiewająco proste. Jeśli jeszcze nie słyszałeś o typologii  podejścia do oczekiwań, obowiązków i nawyków, zapraszam Cię do poprzedniego wpisu o 4 tendencjach . Zrób test i dowiedz się, którą tendencję reprezentujesz! Prymus, obowiązkowy, sceptyk, a może buntownik? Dziś chciałabym opowiedzieć o PRYMUSACH.

Charakterystyka

Charakterystyczną cechą prymusa jest to, że świetnie radzi sobie i wypełnia oczekiwania zewnętrzne - zrobi raport na czas, zgłosi się na chętnego do nowego projektu, szef może zawsze na nim polegać, a do tego jest fantastycznym kursantem -  zawsze przygotowany i z eleganckim zeszytem. Nie ma również problemu ze swoimi oczekiwaniami wewnętrznymi (własne przedsięwzięcia, uprawianie sportu, samodzielna nauka języka, rozwijanie i podtrzymywanie dobrych nawyków itd., regularne pisanie bloga) - och jak ja mu tego zazdroszczę!

Dopasowany zawód

Prymusi i prymuski świetnie sprawdzają się jako przedsiębiorcy, wolni strzelcy, niezależni konsultanci. Nie potrzebują być kontrolowani, ani motywowani przez szefa czy współpracowników. Rozkwitają, kiedy ich środowisko rządzi się jasnymi zasadami, których trzeba przestrzegać. Mogą natomiast mieć problem z szybką adaptacją do zmieniających się warunków i grafików, albo kiedy oczekiwania w stosunku do nich nie są jasne. Elastyczność to zdecydowanie nie jest ich drugie imię. Praca z prymusem może być czystą przyjemnością. Jest punktualny i słowny. 

Szef-prymus nie zmieni nagle targetów czy oczekiwań. Może jednak nie rozumieć potrzeby obowiązkowego do ustalania deadline'ów, sceptyka do dyskusji i zadawania pytań. I może mieć solidną kosę z buntownikiem ;) Pracownikowi - prymusowi czasem warto wyznaczyć priorytet, bo może mieć problem z wybraniem najważniejszego zadania na dany moment. Prymusa nie należy przesadnie krytykować, ponieważ on naprawdę się stara i ewentualna porażka jest dla niego i tak ciężkim przeżyciem.

Życie prywatne

• Jeśli prymus coś sobie zaplanował - obojętne, czy jest to posiedzenie zarządu, czy kawa z przyjaciółką, nakłonienie go do zmiany planu może okazać się trudne. Zaplanowane = zrealizowane. Warto o tym pamiętać, kiedy będziecie próbowali namówić prymusa na spontaniczny wyjazd do zoo czy grilla. Chętnie przyjmie zaproszenie, pod warunkiem, że nie ma już czegoś w grafiku. To cecha, którą mnie osobiście było trudno zrozumieć i zaakceptować u bliskiej osoby. Jej brak elastyczności doprowadzał mnie do gniewu. Teraz, kiedy wiem, że ten typ tak ma, dużo łatwiej jest mi nagiąć swoje często spontaniczne i niezaplanowane działania, tak by ona czuła się z tym bardziej komfortowo. A jeśli zależy mi na przedsięwzięciu, proponować je z wyprzedzeniem.

• Prymusi mają niezwykły instynkt samozachowawczy, który chroni ich przed wypaleniem. Czas na odpoczynek i przyjemności jest starannie wpisany na listę zadań do wykonania.

• Prymusi lubią powtarzalność. Łatwo jest im wprowadzić nowy nawyk do swojej rutyny. Nie zrobią wyjątku od treningu, jeśli akurat mieli ciężki dzień w pracy. Nie pobłażają sobie. Zdarza się jednak, że przeginają w drugą stronę. Potrafią dokręcać sobie śrubę zbyt mocno i trudno im zrezygnować z nawyku, który raz sobie narzucili.

Jak radzić sobie z prymusem/ jako prymus?

• Życie czy praca z prymusem jest zwykle dość łatwe, choć zależy to też od tendencji otoczenia. Warto pamiętać, by nie stawiać prymusowi oczekiwań na wyrost, ani też przesadnie krytykować, bo może to przynieść więcej szkody niż pożytku (dotyczy to zwłaszcza dzieci, które reprezentują ten typ).

• Ponieważ prymusi lubią spełniać oczekiwania, powinni dobierać je ostrożnie, tak, aby nie przeciążać swojego grafiku.

• Przy nadmiernym dokręcaniu śruby powinni pamiętać przede wszystkim o swoich wewnętrznych potrzebach, które warto jasno określić, bo mogą one uchronić ich przed zbyt rygorystycznym planem czy pragnieniem spełniania czyichś wysokich oczekiwań. 

• Jeśli prymus potrzebuje motywacji do zajęcia się jakimś zadaniem powinien ugryźć temat z dwóch stron. Zobowiązać się wewnętrznie i zapisać to zadanie, oraz podzielić się publicznie swoim postanowieniem.

Jesteś prymusem? Żyjesz lub pracujesz z prymusem? Zgadzasz się z tym opisem? Daj znać w komentarzu, jakie napotykasz wyzwania z tą konkretną tendencją. A opis OBOWIĄZKOWEGO już wkrótce...